NİYET HALİS, AKİBET HALİS…
Çocukken UMPAŞ’ın marketlerine giderdik, çünkü kentte büyük çapta market bir tek orası vardı. Belediye İşhanı’nın zemin katındaydı ve hınca hınç dolardı…
UMPAŞ Holding, kısa sürede büyüdü büyüdü ve akıl almaz boyutlara geldi.
Buradan beklenti de büyüktü ve parası olanlar çeşitli şekillerde sistemin içine dahil edildi.
Almanya’da ve diğer yabancı ülkelerde yaşayan Uşaklılardan iyi para toplandı ve katılımcılar verdiklerine karşılık alacaklarını sabırsızlıkla beklemeye başladılar.
İlk zamanlar bir miktar para aldılar gibi göründüler ve buna karşılık bazıları daha fazla bastırdı…
İnsanoğlu, ne kadar doyarsa doysun, içindeki aç gözlü hisse bir türlü söz geçiremiyor.
Aynı insanoğlu, aslanın bizonu avlarken ne kadar vahşileştiğine dem vuruyor. Oysaki aslan doyacağı kadarını avlıyor ve yetiniyor. (BELGESEL ARASI)
Uzatmayalım…
Parası olmayanlar ise; oğlunu, kızını, gelinini veya ‘kızını yeni verdiği damadını’, bu kurumda işe sokmak için elinden geleni yaptı.
Kimi araya adam soktu, kimi el ve etek öptü…
Gel zaman git zaman, UMPAŞ’ta yaprak dökümü başladı. Akaryakıt işini tasfiye ettiler, derken marketlerin adı ANBERA oldu ve kentte zincir halene gelen süpermarketler birer birer kapanmaya başladı.
Elde kala kala bir holding yönetim binası ve OSB’deki seramik fabrikası kaldı.
UMPAŞ Seramik, Seranova adını aldı ve tabelayı değiştirdi.
Fakat içerideki mantık hep aynıydı ve burasının akıbeti diğer işletmelerle aynı oldu.
Milletin bir dönem batmaz, devlet gibi yer dediği seramik fabrikası da elektrik ve doğalgaz borçları nedeniyle üretimi durdurdu.
Şimdi seramik fabrikasının 30 milyon TL’yi bulan (belki de aşan) elektrik ve doğalgaz borcu var ve kentteki yöneticilere duygusal baskı yaparak, bunu kapatmaya çalışıyorlar.
30 yıl önce kurulan UMPAŞ, 30 yıl sonra 30 milyonluk enerji borcunu ödeyemez halde.
Sadece enerji maliyetlerinde yıllık ortalama 1 milyon TL zarar etmiş bir kurum.
Yöneticilerinin sürekli bir biriyle didiştiği ve ortaklarına kar payı dağıtamayan bir işletme…
Şimdi Vali, Milletvekilleri ve diğerleri oturacaklar UMPAŞ’ı ne yaparız da kurtarırız diye düşünecekler.
Bu kentin daha önemli ve acil çözülmesi gereken sorunları var.
Kaldı ki 30 milyona burada çalışanlardan daha fazla insanı istihdam edilecek yeni yatırımlar da yapılabilir.
Zaten gördüğümüz kadarıyla, şirkete para bağışlayanların da artık bir beklentisi kalmamış. Parası batanların kimi delirmiş, kimi de sadece beddua ediyor…
Hele hele şu virüs muhabbetlerinin dünya ekonomilerini kilitlediği bir dönemde, böyle bir konuyu gündeme almak, ödemesini gününde yapan ve güç bela ayakta kalmaya çalışan üreticinin ve sanayicinin ahını almakla eş değerdir.
Memleketin UMPAŞ’tan daha önemli işleri var…
ALİ ARASLI---